Fumi Matsuzawa - Japonka, która zmarła ratując polskie dzieci

Odznaczenie bohaterskiej siostry japońskiego Czerwonego Krzyża.

Kapituła Polskiego Czerwonego Krzyża przyznała siostrze Japońskiego Czerwonego Krzyża, Fumi Matsuzawa, odznaczenie III-ej klasy w dowód uznania za bohaterstwo podczas ratowania dzieci polskich na Dalekim Wschodzie, chorych na tyfus. Szlachetna Japonka padła ofiarą obowiązku, zmarła bowiem, zaraziwszy się podczas leczenia dzieci polskich.
Podczas akademji odbytej dn. 18 bm. w sali Towarzystwa Higienicznego na cześć prezesa japońskiego Czerwonego Krzyża, barona Togo, prezes Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża, p. Zygmunt Zaborowski, złożył na ręce barona Togo odznaczenie dla zmarłej bohaterki."

Jak wyglądała pani Fumi (lat 23, odznaczona przez PTCK w 1921 r.)* pewnie się nie dowiemy, jest za to zdjęcie barona Heihachiro Togo nazywanego Nelsonem Wschodu, zakładam, że to on bo wiek zdaje się właściwy do pełnienia tego typu funkcji, został też odznaczony - Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (1925). Brał udział w wojnie chińsko-japońskiej oraz rosyjsko-japońskiej, gdzie będąc głównodowodzącym floty cesarskiej pokonał rosyjską flotę w Port Artur, zniszczył Flotę Bałtycką w bitwie pod Cuszimą. W tym samym roku 1905 koledzy Togo ze Sztabu Generalnego Japonii rozmawiali w Tokio z Dmowskim i Piłsudskim.

Heihachiro Togo

***

"Polski Komitet Ratunkowy Dzieci Dalekiego Wschodu powstał 16 września 1919 roku we Władywostoku z inicjatywy działaczy środowiska polonijnego, wywodzącego się z zesłańców syberyjskich i ich potomków.
W efekcie jego działań, w latach 1919–1922, wywieziono z ogarniętej wojną domową i rewolucją Rosji, 877 dzieci i 93 dorosłych.
Większość dzieci, dzięki pomocy organizacyjnej i materialnej Japońskiego Czerwonego Krzyża oraz Polonii Amerykańskiej, przetransportowano statkami Japońskiej Marynarki Handlowej, przez Japonię, USA i Anglię, do upragnionej Polski.

W roku 1919 Anna Bielkiewiczowa podjęła inicjatywę utworzenia Komitetu Ratunkowego Dzieci Dalekiego Wschodu została jego prezesem. Funkcję wiceprezesa objął Józef Jakóbkiewicz – młody polski lekarz i wychowawca młodzieży (naczelny lekarz sanitarny we Władywostoku), który opiekował się sierotami i dziećmi z rodzin ubogich lub rozbitych przez wojnę (dla nich zorganizował m.in. Hufiec Syberyjski).

"Pani Motono, Exelencja Sakamoto i pani Bielkiewiczowa w prowizorycznie urządzonej kuchni polowej sierocińca dzieci syberyjskich w Tokio"

W czerwcu 1920 roku Anna Bielkiewicz wyjechała do Tokio, aby zwrócić do Japońskiego Ministerstwa Obrony o przewiezienie dzieci do Japonii i ich zakwaterowanie do czasu wyjazdu do Ameryki. Uzyskanie realnej pomocy Japonii było możliwe, ponieważ w tym czasie japońskie oddziały ekspedycyjne, wspomagające walkę z bolszewikami, nie były jeszcze wycofane z Syberii, a w miejscach stacjonowania tych oddziałów działały placówki Japońskiego Czerwonego Krzyża. W Japońskim Ministerstwie Obrony i Ministerstwie Spraw Zagranicznych Japonii została wysłuchana uważnie i ze współczuciem. Otrzymała dokument zobowiązujący wszystkie japońskie służby do udzielania wszelkiej pomocy. Oprócz ówczesnego szefa japońskiego MSZ Uchidy Kosai (późniejszego premiera) w ratowanie polskich dzieci zaangażowali się m.in. Gi'ichi Tanaka (wówczas minister sił lądowych), Tomosaburō Katō (wówczas minister marynarki), panowie Ishibashi i Mushakoji (dwaj z najwyższych urzędników obu ministerstw) oraz prezes Japońskiego Czerwonego Krzyża – Ishiguro Tadanori.

W latach 1920–1922 japońskie statki przewiozły do portu Tsuruga 763 polskich dzieci. Były w Japonii goszczone z wielką troską o ich zdrowie i samopoczucie (do Stanów Zjednoczonych były ekspediowane partiami, po odzyskaniu zdrowia).
Po wyjeździe 370 dzieci do Ameryki (z dr Jakóbkiewiczem) Japoński Czerwony Krzyż przeznaczył środki na przewóz kolejnych 400, przez Ocean Indyjski, Kanał Sueski, Morze Śródziemne, Ocean Atlantycki, Morze Północne i Bałtyk do Gdańska."