Ruth Altbeker Cyprys, Warszawa, maj 1943:
"Członkowie żydowskiego gestapo, którzy pozostali przy życiu byli bardzo niebezpieczni. Ich oczy były penetrujące a wskazani przez nich Żydzi byli straceni, bez nadziei. Zrobiło się głośno o małym samochodzie często widzianym jak przejeżdża wolno wzdłuż ulicy Marszałkowskiej trzymając się zawsze blisko chodnika. Któregoś razu szłam tą ulicą kiedy nagle usłyszałam okrzyk "Szma Israel", po czym zobaczyłam mężczyznę siłą wciąganego do auta. Stało się jasne, że okrzyk pochodził z wolno jadącego samochodu powodując, że przechodzący starszy mężczyzna zatrzymał się i instynktownie spojrzał do tyłu. To był ostateczny dowód dla łowców ludzi. Musieli obserwować swoją zdobycz od jakiegoś czasu i mając pewność, że tylko Żyd mógłby zareagować na te słowa z sukcesem zastosowali swój fortel. Przyjaciel powiedział mi, że z tego samochodu można było usłyszeć najbardziej nieoczekiwane okrzyki. Innym razem, idąc ulicą usłyszałam za sobą cicho nuconą Hatykvę. Przez chwilę chciałam się obejrzeć lecz przemogłam tę chęć. Wygląd śpiewającego przejął mnie. Był młodym mężczyzną w małym okrągłym kapeluszu z piórkiem. Pod koniec wojny dowiedzieliśmy się, że znaczyło to tyle co mundur gestapo. Niestety, pod tym kapeluszem kryła się cwana, beztroska twarz jednego z moich uniwersyteckich kolegów - Żyda. Znikczemnienie niektórych ludzi sięgnęło dna.
R.Altbeker Cyprys, "A Jump For Life", s.165-166
fragment za: Mark Paul, "Patterns of Cooperation, Collaboration and Betrayal"
+ trochę poprawione zdjęcie ze starego amerykańskiego filmu
